The Moonlight Sonata: Transcript

Το τραγούδι στην αρχή: 
...Γαλάζια λουλούδια ευωδιάζουν,
οι σκιές τους μεγάλες επάνω στη ντουλάπα, στο κρεββάτι,
και προπάντως στο σώμα της γυμνής γυναίκας.

The song in the beginning:
…Blue flowers cast up a scent,
their shadows long on the wardrobe, the bed,
and especially on the body of the naked woman.

Μονόλογος:
Άφησέ με νάρθω μαζί σου. Τί φεγγάρι απόψε! /
Είναι καλό το φεγγάρι, -- δε θα φαίνεται /
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι /
θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. /
Άφησέ με νάρθω μαζί σου. 

Monologue:
Let me come with you.  What a moon tonight! /
The moon is good to me -- you can't tell /
my hair has turned white.  The moon /
will make my hair golden again.  You won't be able to tell the difference. /
Let me come with you.  

Όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι, /
αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες, /
ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου /
λησμονημένα λόγια -- δε θέλω να τ’ ακούσω. Σώπα. 

When there's a moon, the shadows in the house grow larger, /
invisible hands draw the curtains, /
a ghostly finger writes forgotten words in the dust /
on the piano -- I don't want to hear them.  Be still.   

Άφησέ με νάρθω μαζί σου /
λίγο πιο κάτου, ώς τη μάντρα του τουβλάδικου, /
ώς εκεί που στρίβει ο δρόμος και φαίνεται /
η πολιτεία τσιμεντένια κι αέρινη, ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο, /
τόσο αδιάφορη κι άυλη /
τόσο θετική σαν μεταφυσική /
που μπορείς επιτέλους να πιστέψεις πως υπάρχεις και δεν υπάρχεις /
πως ποτέ δεν υπήρξες, δεν υπήρξε ο χρόνος κ’ η φθορά του. /
Άφησέ με νάρθω μαζί σου. 

Let me come with you /
a little ways down, as far as the brick factory's low wall, /
there where the road turns and you can see /
the cement yet airy city, whitewashed with moonlight, /
so indifferent and immaterial, /
so positive, like metaphysics, /
that at last you can believe you exist and do not exist, /
that you have never existed, that neither time nor its ravaging ever existed. /
Let me come with you.   

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα, /
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας /
μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε, /
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου /
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν, /
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ’ αυτόν τον ήχο του πετάγματος /
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου, /
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα, /
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους, /
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις /
κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου, /
(δεν είναι τούτο η λύπη μου -- η λύπη μου /
είναι που δεν ασπρίζει κ’ η καρδιά μου). /
Άφησέ με νάρθω μαζί σου.

We shall sit for a while on the low wall, there on that height, /
and as the spring wind blows about us /
we may even imagine we shall fly /
because many times, even now, I hear my dress rustling /
like the flapping of two strong wings beating the air; /
and when youenclose yourself within that sound of flying /
you feel that your throat, your ribs, your flesh have grown firm; /
and thus tightly wedged within the muscles of blue air, /
within the vigorous nerves of those heights, /
it doesn't matter whether you go or come back, /
nor does it matter that my hair has turned white, /
(this is not my sorrow -- my sorrow is /
that my heart, also, has not turned white). /
Let me come with you.  

Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα, /
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο. /
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. /
Άφησέ με νάρθω μαζί σου. 

I know that every human being goes his way alone toward love, /
alone toward glory and toward death. /
I know this.  I've tried it. It doesn't help. /
Let me come with you.  

Top of Page